Αγανακτισμένοι στην Πάφο

Παρακολουθώντας τις διάφορες διαδηλώσεις στην Ευρώπη και έχοντας ζήσει
την αρχή αυτής της κρίσης στο εξωτερικό αντιλήφθηκα ότι η διαμαρτυρία των αγανακτισμένων πολιτών είναι πέρα για πέρα δικαιολογημένη

Η κοινή γνώμη πλέον δεν υπάρχει όπως υπήρχε πριν, αυτή τη στιγμή υπάρχει η γνώμη των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης που μεταδίδουν τις πλείστες φορές τα μηνύματα των πελατών τους που δεν είναι άλλοι από το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο, ειδικά τα οπτικοακουστικά μέσα ενημέρωσης. Η συνεργασία του πολιτικής και οικονομικής εξουσίας κατάφεραν να κάνουν τους πολίτες να μην σκέφτονται. Ήμασταν πριν λίγες μέρες προεκλογικά και τώρα μετεκλογικά και κανένα ΜΜΕ δεν ασχολείται με αυτά που πραγματικά μας ανησυχούν, όπως είναι το σύστημα παιδείας, το σύστημα υγείας, η έλλειψη κρατικής μέριμνας στις ευπαθείς ομάδες, το ρατσιστικό και σεξιστικό καθεστώς της κοινωνίας μας κτλ. Όλοι ασχολούνταν με τις δηλώσεις του Άντρου Κυπριανού, την αποστασία του Κουλία, το αν θα κατέβει ή όχι ο Αναστασιάδης Πρόεδρος το 2013, αν ο Ομήρου θα ήταν ο επόμενος πρόεδρος της Βουλής, αν το ΕΛΑΜ θα μπει στην Βουλή, αν θα κλείσει το Ευρωκό, αν θα βγάλουν δεύτερο οι Οικολόγοι κλπ, κλπ.

Δεν άκουσα σε καμία είδηση τον τελευταίο καιρό ένα τεχνολογικό ή επιστημονικό επίτευγμα με Κύπριο πρωταγωνιστή, επιτεύγματα υπήρξαν όμως δεν ήταν “αξιόλογη είδηση”. Δεν ασχολήθηκε κανένα ΜΜΕ με την περιβόητη μεταρρύθμιση στην παιδεία. Κανένα ΜΜΕ ή σχεδόν κανένα ΜΜΕ δεν ανάλυσε εις βάθος τις διάφορες έρευνες για το πόσο ξενόφοβοι είμαστε, για το πόσο ομόφοβοι είμαστε και δεν άκουσα κανένα πολιτικό να υπερασπιστεί σθεναρά την διαφορετικότητα, την πολυπολιτισμικότητα, κανένας δε μίλησε για ναρκωτικά και κανένας δεν πρότεινε συγκεκριμένα μέτρα για την ενημέρωση των νέων. Όλοι φοβούνται να μιλήσουν για το ότι η Κύπρος είναι γεμάτη με “παράνομα” καζίνα, σε τέτοιο σημείο που η ίδια η Βουλή έδειξε δειλία στο να αλλάξει την νομοθεσία για τα καζίνα.

Τα πολιτικά κόμματα είναι εμπόδιο στην πραγματική Δημοκρατία. Ενεργούν μόνο ως πλατφόρμες πελατειακές και εξυπηρετούν μόνο με ανταλλαγή συμφερόντων είτε αυτά είναι πολιτικά είτε είναι οικονομικά είτε είναι μικρά είτε είναι μεγάλα, είναι έρμαιο της οικονομικής εξουσίας και συγκεκριμένα του αδίστακτου τραπεζικού συστήματος που μας έχει περιπλέξει όλους σε αφάνταστες περιπέτειες. Τα πολιτικά κόμματα έχουν μετατραπεί σε υποκαταστήματα του τραπεζικού συστήματος, το οποίο οδηγεί το καπιταλιστικό σύστημα στον γκρεμό. Το τραπεζικό σύστημα ανακοινώνει κέρδη εκατομμυρίων ενώ την ίδια στιγμή στέλνει “κόσμο στην φυλακή”.

Η πολιτική εξουσία σε πλήρη συνάρτηση με την οικονομική εξουσία και την συνεργασία των ΜΜΕ μετέτρεψαν την κοινωνία μας σε μια μάζα καταναλωτών οι οποίοι έπαψαν να προβληματίζονται, απλώς καταναλώνουν, δανείζονται και ξανακαταναλώνουν, δανείζονται για να πληρώσουν τα δανεισμένα για να μπορέσουν να ξανακαταναλώσουν.

Εγώ προσωπικά ενώθηκα στη κίνηση που έγινε την Πάφο των αγανακτισμένων πολιτών γιατί δεν βρίσκω κανένα λόγο να μην υψώσω την φωνή μου και να διαφωνήσω με το πως μας αντιμετωπίζουν οι πολιτικοί και οικονομικοί δήθεν άρχοντες τούτου του τόπου.

Στην μικρή Πάφο με εγγεγραμμένους 3761άνεργους (σύμφωνα με το τμήμα Στατιστικής και Ερευνών ο πραγματικός αριθμός ανέργων ανέρχεται στις 4,500, στη Λευκωσία οι άνεργοι είναι 8,500 αλλά η Λευκωσία είναι υπερτριπλάσια της Πάφου), με τον κατασκευαστικό τομέα να έχει μπει στην εντατική, το τουριστικό τομέα να χάνει το παιχνίδι, με κάθε σπίτι να έχει ένα τουλάχιστον άνεργο επιστήμονα, με τα δικαστήρια γεμάτα από υποθέσεις των τραπεζών, με ένα νοσοκομείο που πολλές φορές θυμίζει αραβικό παζάρι, με την πόλη να μοιάζει εργοτάξιο χωρίς επιστάτη, με τον δημόσιο κήπο να έχει γίνει άνδρο πορνείας, με την δημόσια υπηρεσία να παραδέχεται ότι είναι βραχνάς, με την τουριστική υποδομή να μένει στα θα, με την τουριστική εξυπηρέτηση να είναι ανύπαρκτη, με τον κραχτισμό να μένει ατιμώρητο, με το να χρειάζεσαι μέσο για να βάλεις νερό στο σπίτι σου, με το να πρέπει να φιλήσεις οπίσθια για να γίνει η δουλειά σου, με απευθείας αναθέσεις από την κρατική μηχανή έργων ορισμένων εκατομμυρίων, με το να βλέπεις το δημαρχείο να σκοτίζεται πιο πολύ αν η ΑΕΠ θα μείνει ή όχι στη πρώτη κατηγορία αντί το έχουμε πέντε μέρη σκίασης να μπορούν τα παιδιά να παίζουν εκτός Play Station, και με τόσα άλλα καλά, νομίζω δικαιολογημένα Aγανακτώ.

Εγώ θα είμαι στην πλατεία του Δημαρχείου κάθε Κυριακή, να κινδυνεύω να χαρακτηριστώ γραφικός, να κινδυνεύω να μείνω μόνος μου, να κινδυνεύω να με πουν περιθωριακό. Εκεί θα είμαι να βλέπω τους βολεμένους να παρκάρουν τις λιμουζίνες τους και να περιμένουν την “Σριλανκκέζα τους” να ανέβει στο αυτοκίνητο και να με κοιτούν σαν να 'μουν αλήτης, εγώ θα είμαι εκεί μαζί με όσους αγανακτούν και θέλουν να το δείξουν γιατί πιστεύουν ότι όλοι οι μεγάλοι περίπατοι ξεκινούν με το πρώτο βήμα.

Αν και εσύ έχεις λόγο να είσαι αγανακτισμένος κόπιασε κάθε Κυριακή στις 7 το απόγευμα.

Aπο τον Αγανακτισμένο φίλο Πέτρο Μαύρο.