Επιμελώς απουσίαζε στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας για το παραλιακό αλλά και σαν αρχισυντάκτης της εφημερίδας δεν έστειλε συνάδελφο του να καλύψη το γεγονός.Αν έβγαλε σπυρί ο Δήμαρχος θα το 'ξερε και η κουτσή Μαρία.
"Η εμπειρία" αναφέρεται στη συνέχεια "αυτών των ετών μας έχει διδάξει".Τίποτε δεν έχετε μάθει κύριε Σωκράτους διότι αν μαθαίνατε κάτι δεν θα συμπεριφέρεστο σαν φερέφωνο κάποιων που σας έχουν βάλει στη θέση αυτή που είστε σήμερα,αλλά θα είχατε αποκτήσει μέσω της δημοσιογραφικής σας ιδιότητας πολιτική και ιστορική γνώση απηλλαγμένη απο άλλες επιρροές.
Μιλά για "βρώμικο πόλεμο που ασκείται εναντίον της Πάφου"...για να μην σηκώσουμε κεφάλι και απο την άλλη καταδικάζει με την ιδιότητα του-σαν Δημοτικός Σύμβουλος- ένα έργο με πολεοδομικές αλλά και κοινωνικές και περιβαλλοντολογικές αρετές.
Δεν εξηγεί,παρά μόνο σαν κλασαυχενιζόμενο πετινάρι προσπαθεί να εξορκίσει το κακό που βρήκε αυτή τη πόλη απο "τους αιφνιδίως εμφανιζόμενους σωτήρες της πόλης μας".Πάλι βλέπει φαντάσματα αλλά καταλαμβαίνω την ανησυχία του:όταν η άσκηση εξουσίας περνά στα χέρια
ανίδεων με το θέμα της αρχιτεκτονικής και πολεοδομίας "αρχόντων" αντί να παραμένουν σε πολιτικές αποφάσεις για να βοηθήσουν την ανάπτυξη της πόλης μας,χρησιμοποιούν την εξουσία σαν τιμωρητικό μέσο εκείνων που θεωρεί "υποψήφιους προστάτες της πόλης",αυτός με τους grande συναγωνιστές του της ΕΔΕΚ.
"Είναι ώρα να στείλουμε το μήνυμα" κουβέντες που θυμίζουν οπλαρχηγούς του 21 με ξύλινο ύφος που σε κάνει να χασμουριέσαι και να πλήττεις απο ανία.Θα σχίσω τις φλέβες μου Σωκράτη.
"Δεν χρειαζόμαστε μαθήματα πολιτισμού,ιστορίας και κληρονομιάς" άκουσον-άκουσον,έλεος και ψευδεπίγραφα συνθήματα όταν η πόλη έχει κυριολεκτικά μπακτωθεί απο όλων των λογιών σκουπίδια,τρώγλες καλά μπογιατισμένες,επεμβάσεις/προεκτάσεις κτιρίων και επιχειρήσεων που είναι εις γνώση τους αλλά παίζουν πελλόν.
"Η πορεία προς το μέλλον είναι δύσκολη και γεμάτη εμπόδια" κλαυθμηρίζει ο καημένος,"αλλά αυτό δεν μας τρομάζει ούτε μας καθηλώνει".Ζήτω, προχώρα έτσι, γιατί με τον τρόπο που συμπεριφερθήκατε έχετε καταδικάσει ήδη την επιτυχία του έργου.
"Μας φορτώνει με ευθύνες και υποχρεώσεις" συνεχίζει το άρθρο του.Ο ένας χαϊδεύει τις πλάτες του άλλου και κανένας δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες.Το μπάχαλο που 'χει δημιουργηθεί το ξεκίνησε η στάση τους στη προσπάθεια συντήρησης της καρέκλας τους όταν όλοι οι καλοθελητές "άρχοντες" έτρεξαν να "βοηθήσουν" το κάθε παραπονούμενο συμπολίτη μας,ο οποίος λογικά βλέπει το συμφέρον του.
Εχετε αποτύχει κύριε να αφουγκραστείτε τον παλμό της πόλης σας σαν Δημοτικός Σύμβουλος, εσείς και οι υπόλοιποι που καταδίκασαν με την απόφαση αυτή το έργο του παραλιακού μετώπου.Τα χαιρετίσματα θα'πρεπε να τα τριφτείτε και σαν Σοσιαλιστής να παραιτηθείτε διότι δεν μ' αντιπροσωπεύει η άποψη σας σαν "ειδικός-άρχοντας-εξορκιστής".
2 σχόλια:
Τα χαιρετισματα μου στον αρχοντα της Παφου.Αντι αγαπητε να αντιστεκεσαι απο τα χαρακωματα της αντισασης εναντιον του νταβατζηδικου ζυγου!!!!!ριξε κανα βλεφαρο στον φιλελευθερο σελις πενηνταεξ ναουμ και φυλαξε τις μολοτοφ για μετα. Τζιεριμ εσυ, Αντρουτσομ εσυ.ΑΕΡΑ
ΤΙΣ ΑΓΟΡΕΥΕΙΝ ΒΟΥΛΕΤΑΙ
ΝΤΑΗΣ: ψευτοπαλληκαράς, κουτσαβάκης, παλικάρι της φακής.
ΝΤΑΒΑΤΖΗΣ: πρόσωπο που παίρνει μέρος των χρημάτων που κερδίζει μία πόρνη
με αντάλλαγμα την προστασία που της παρέχει.
Τα πιο πάνω εξηγεί ο κύριος Μπαμπινιώτης στο λεξικό του.
ΟΙ ΝΤΑΗΔΕΣ, ΟΙ ΝΤΑΒΑΤΖΉΔΕΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΚΟΣ ΤΟΥΣ Ο ΚΑΙΡΟΣ
Το πιο πάνω είναι τίτλος του άρθρου του κύριου Σωκράτη Σωκράτους, δημοσιογράφου και δημοτικού συμβούλου του Σ.Κ. ΕΔΕΚ Πάφου. Μόνο που δεν καταλάβαμε σαν αναγνώστες ποιοι είναι οι νταήδες και ποιοι οι νταβατζήδες (αφού δεν ονομάζει ο κύριος Σωκράτους στο άρθρο του) ώστε αν τους αξίζει να τους ευχηθούμε κι εμείς τον κακό τους τον καιρό.
Συμφωνώ δε απόλυτα ότι έχουμε σωρεία παραγόντων, αρχόντων, ευαισθητοποιημένων πολιτών κλπ όπως αναφέρει και που είναι ευαισθητοποιημένοι για οτιδήποτε αφορά την πρόοδο, την ανάπτυξη και αναβάθμιση του επιπέδου ζωής. Εμείς ανήκουμε στην ομάδα των ευαισθητοποιημένων πολιτών. Αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις ανήκουν στην ομάδα των ηγετών – αρχόντων. Προφανής είναι η διαφορά των δύο κατηγοριών αφού η δεύτερη κατηγορία λαμβάνει τις αποφάσεις για τους πρώτους. Άρα θα αναλύσουμε τη δεύτερη κατηγορία που είναι η σημαντική και που συνεχίζει σε άρθρα του ο κύριος Σωκράτους να διατείνεται ότι είναι και υπηρετεί.
Για τον Max Weber, ο ηγέτης, και μάλιστα ο πολιτικός ηγέτης είναι ο άνθρωπος που χαρακτηρίζεται από το πάθος, την κρίση και την υπευθυνότητα ώστε να κινητοποιεί, να συσπειρώνει, να παίρνει ρίσκα, να μην ακολουθεί την πεπατημένη, να μη σταδιοδρομεί απλώς αλλά να υπηρετεί αξίες. Με λίγα λόγια να μη διαχειρίζεται μόνο αλλά και να διαμορφώνει. Άρα για να βγούμε εμείς οι υπόλοιποι από τα αδιέξοδα, χρειαζόμαστε κάποιους ηγέτες, πολιτικούς ηγέτες που θα είναι εμπνευσμένοι με πάθος και όραμα για να μας δείξουν ότι υπάρχει και άλλος δρόμος. Αναζητούνται τέτοιες προσωπικότητες αλλά δυστυχώς δεν είναι ορατές. Άλλοι λένε ότι υπάρχουν κάποιοι αλλά αυτοί είναι περιθωριοποιημένοι ή είναι εκτός πολιτικής.
Παρακολουθώντας επισταμένα τον δημόσιο βίο μέσω όλων των μέσων προβολής ακόμα και τις ανοιχτές συζητήσεις κατά καιρούς στο δημοτικό μέγαρο καταλήγω στο συμπέρασμα ότι υπάρχει διάχυτη μία τάση διαχείρησης ναρκισσιστικών φιλοδοξιών. Ακούμε συχνά τη ρήση «δεν κάνω προσωπική πολιτική» και τυγχάνει κατά διαβολική πάντα σύμπτωση να συμφωνούν οι εκπρόσωποι αναλόγως παράταξης και μάλιστα ομόφωνα. Αυτό μου θυμίζει ότι το δίκαιο είναι ταυτόσημο με το συμφέρον του ισχυρού κατά τον Θρασύμαχο.
Δεν είναι υπερβολή αλλά μία πραγματικότητα α) η πελατειακή χρησιμοποίηση του κράτους (σ’ αυτή την περίπτωση της πόλης) και β) η κομματικοποίηση της δημόσιας ζωής (σ’ αυτή την περίπτωση της τοπικής δημόσιας ζωής).
Έχει κατέβει κατά πολύ ο πήχης, αγαπητοί μου, και η χειρότερη συμφορά είναι η χρεοκοπία της πολιτικής. Φθάσαμε να εξαρτώμαστε από παρεοκρατίες, οικογενειοκρατίες αλλά και το διάσημο «κολλητιλλίκι» στη δημόσια ζωή.
Η συγκομιδή των πιο πάνω ανθρώπων-ηγετών είναι ογκώδης τα τελευταία χρόνια σε σημείο που να είναι δύσκολα εποπτεύσιμη, και που δυστυχώς διαχειρίζονται ακόμη και τις τύχες μας.
Εν ολίγοις, το να ακούει κάποιος ξένος ότι σε μία αναπτυγμένη, ευνοούμενη, ευρωπαϊκή χώρα του 21ου αιώνα, απορρίπτεται αίτημα της πρώτης μεγάλης ομάδας δηλαδή των ευαισθητοποιημένων πολιτών από τη δεύτερη ομάδα που ονομάζονται άρχοντες ή ηγέτες …. το να απορρίπτεται λοιπον αίτημα λέγω ενός πεζόδρομου σε παραλιακή πόλη με γνώμονα την ασφάλεια, την υγεία, τη σωστή ποιότητα ζωής, με το να κατεδαφίζονται κτίρια ιστορικής σημασίας, με το να αποσιωπώνται σκάνδαλα κλπ κλπ αναρωτιέται κανείς μήπως την ΟΞΥΝΕΙΑ της δεύτερης ομάδας έχει στομώσει ο συναγελασμός με ΟΛΙΓΟΝΟΕΣ ΗΓΕΤΙΚΕΣ ΔΙΑΣΗΜΟΤΗΤΕΣ, αφού με αυτούς κοινωνικοποιούνται, συνδιαλέγονται και εξαρτώνται.
Ο Περικλής λέει στον «Επιτάφιο» ότι υπακούμε όχι μόνο στους γραπτούς νόμους της «πόλεως» αλλά και σε εκείνους που «ενώ είναι άγραφοι, επιφέρουν πανθομολογούμενη καταισχύνη (των παραβατών).» Θα ήθελα πολύ να παραπέμψω κάποιους ηγέτες στον «Επιτάφιο» αλλά υποψιάζομαι ότι θα καταλάβαιναν τόσα όσα θα κατανοούσε ο Ταλάτ αν διάβαζε την Αγία Γραφή.
Πιστεύω ακράδαντα κύριε Σωκράτους και όσοι ανήκετε στην ΠΛΗΘΩΡΑ των ΑΡΧΟΝΤΩΝ, ότι στις εκλογικές αναμετρήσεις πρέπει να υπάρχει numerus clausus, στη διεκδίκηση τέτοιων υπεύθυνων θέσεων.
Δημοσίευση σχολίου